H συγκλονιστική ανάρτηση του στο FB Γιώργου Γρηγοριάδη , γνωστού καθηγητή Φυσικής Αγωγής σε όλο το Νομό
....Σήμερα πήρα το αποτέλεσμα του τεστ που επιβεβαίωσε ότι είμαι αρνητικός στον Κορονοϊό
Με την αφορμή αυτή θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου.
Μου πήρε δεκαπέντε μέρες να γράψω το παρακάτω κείμενο
και με εξουθένωσε αλλά επιτέλους τελείωσε....
Η μάχη μου με τον COVID-19
Σήμερα 09 Δεκεμβρίου 2020 συμπληρώνονται ακριβώς τριάντα ημέρες που «πολεμώ» τον Κορονοϊό COVID-19.
Δε χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη «πολεμώ»…
γιατί για αυτό ακριβώς πρόκειται…
Μία πραγματική μάχη με θύματα και απώλειες.
Έχουν περάσει δεκαπέντε μέρες από τη στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο.
Βρίσκομαι στο σπίτι μου για τη δεύτερη φάση της θεραπείας της πνευμονίας, και μόλις τελείωσε μία καινούρια καραντίνα 15 ημερών.
Όλες αυτές τις μέρες έζησα απομονωμένος σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου με ελάχιστη αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους.
Τα παιδιά μου τα έβλεπα για δύο λεπτά, μόνο από απόσταση και φυσικά πάντα με μάσκα,
επειδή η άμυνα του οργανισμού μου είναι πολύ εξασθενημένη.
Ευτυχώς έχω τη γυναίκα μου συνεχώς δίπλα μου να με φροντίζει
και με την περιποίησή της γίνομαι κάθε μέρα και λίγο καλύτερα.
Δόξα τον θεό κανένας τους δε νόσησε.
«Πως ήταν μέσα στο νοσοκομείο» με ρώτησε η Καλλιόπη. Ήταν η πιο φυσιολογική ερώτηση που μπορούσε να μου κάνει.
Μέχρι τώρα δεν κατάφερα να της απαντήσω...
Δεν μπορούσα…
Πνιγόμουν…
Πρέπει όμως να το κάνω για να βρω την ψυχική μου ηρεμία.
Να το ξέρετε… θα φωνάξω… θα βρίσω… θα ουρλιάξω… θα πονέσω…
Aλλά θα είναι η ψυχή μου αυτή που μιλάει.
Όποιος θέλει ακούει…
Στα εξωτερικά ιατρεία…
Για να πω την αλήθεια τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχα αρρωστήσει ποτέ. Ήμουν πάντα γερός και δυνατός σαν ταύρος.
Έτσι όταν την Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020 άρχισα να έχω δέκατα πυρετού και αδυναμία ξαφνιάστηκα. Ήρθα σε επικοινωνία με τον ΕΟΔΥ και την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020 έκανα το μοριακό τεστ COVID-19. Δύο μέρες μετά… το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020 έμαθα ότι είμαι θετικός.
Όλες αυτές τις ημέρες ο πυρετός μου ανέβαινε συνεχώς και εγώ χειροτέρευα.
Μέχρι την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020 ο πυρετός μου είχε φτάσει 39.6 και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω.
Ο γιατρός μου Μ. Α. είπε πως έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο οπωσδήποτε για θεραπεία.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν όμως… ποτέ όμως δε θα ξεχάσω τα λόγια του.
«Πήγαινε παιδί μου στο νοσοκομείο και οπλίσου με υπομονή γιατί δεν μπορείς καν να φανταστείς αυτά που θα δουν τα μάτια σου εκεί πέρα».
Και έτσι στις 22:30 το βράδυ της Τετάρτης 18 Νοεμβρίου 2020, η γυναίκα μου με άφησε στην είσοδο του νοσοκομείου
κι εγώ άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα που οδηγούσε στα πρώην εξωτερικά ιατρεία,
που είναι πλέον η πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον του COVID-19.
Την ανηφόρα… που οδηγούσε στις πύλες της κολάσεως.
Γιατί αυτό ακριβώς αντίκρυσα μόλις άνοιξα την πόρτα.
Μία κόλαση.
Μόλις μπήκα μέσα ήταν ο χώρος υποδοχής. Ένας τεράστιος διάδρομος είκοσι μέτρα μήκος και εφτά μέτρα πλάτος γεμάτος καρέκλες, αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες, και 7 ράντζα.
Στα πλαϊνά… τα ιατρεία είχαν διαμορφωθεί σε θαλάμους και υπολογίζω πως στον χώρο βρίσκονταν πάνω από 35 ασθενείς.
Μία ομάδα 15 περίπου ατόμων (δύο γιατροί και οι υπόλοιποι νοσηλευτές) όλοι ντυμένοι με τις εξωγήινες στολές τους, υποδέχονταν τους ασθενείς. Μου είπαν να κάτσω σε μία καρέκλα και να περιμένω.
Δίπλα μου βρίσκονταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που καθόντουσαν σε διπλανές καρέκλες και προσπαθούσαν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Φαίνονταν έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Παραδίπλα ένας κύριος γύρω στα εξήντα έβηχε τόσο δυνατά που στο τέλος κάθε παροξυσμού δεν μπορούσε να αναπνεύσει και τον έπιαναν σπασμοί στην προσπάθειά του να πάρει λίγο οξυγόνο. Και μετά από λίγο ξεκινούσε το μαρτύριο του πάλι από την αρχή.
Ένας τσιγγάνος γύρω στα 25... με σαράντα πυρετό,
όπως μου είπε μία νοσηλεύτρια, έλεγε πως δεν έχει τίποτα και απαιτούσε να υπογράψει και να φύγει με δική του ευθύνη, ενώ την ίδια στιγμή πνίγονταν από τον βήχα. Μόνο η σκέψη του τι θα συνέβαινε αν έβγαινε από εκεί μου έφερε τρέλα.
Μία μητέρα νοσηλευόταν μαζί με την κόρη της και οι δυό θετικές στον COVID-19 και προσπαθούσαν να βολευτούν και να ξαπλώσουν πάνω σε τρεις καρέκλες. Ήταν και οι δύο εξουθενωμένες.
Μία κυρία 42 χρονών όπως άκουσα να λέει στους γιατρούς, καθισμένη σε μία καρέκλα έκλαιγε σιωπηλά ενώ μιλούσε τρομοκρατημένη στο κινητό της με κάποιον.
Φωνές, βογκητά και ουρλιαχτά ακούγονταν από παντού και προκαλούσαν τρόμο, ενώ πολλοί παππούδες και γιαγιάδες είχαν παραισθήσεις και φώναζαν τα παιδιά τους.
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει άλλη φορά τόσο άχρηστος,
τόσο ανίκανος να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια. Όμως τι θα μπορούσα να κάνω… τι.
Και τότε είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν ζωντανό νεκρό.
Ένας παππούς γύρω στα 80… ξανθός με κοντό μαλί και τα πιο γαλανά μάτια που είχα δει ποτέ, βγήκε από έναν θάλαμο.
Το βλέμμα του ήταν απλανές, χαμένο αλλά δεν κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο άδειο βλέμμα σε άνθρωπο.
Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο σαν να ήθελε να πει κάτι…
αλλά λόγια δεν έβγαιναν.
Ήταν γυμνός από τη μέση και κάτω και είχε ξηλώσει τον ορό,
την πεταλούδα και τον καθετήρα.
Αίμα έσταζε από το χέρι του στο σημείο που ήταν η πεταλούδα.
Άρχισε να περπατάει με μικρά βήματα προς την έξοδο
για να πάει στο σπίτι του όπως είπε στους νοσηλευτές που έσπευσαν να τον βοηθήσουν.
Άνοια και Κορονοιός… δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός…
μας είπε μία νοσοκόμα.
Μία τρέλα μου ήρθε στο μυαλό… ήθελα να φύγω… να φύγω μακριά… Αλλά που να πάω;
Ψηνόμουν στον πυρετό και ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω.
Μέσα σε αυτόν τον πανικό το ιατρικό προσωπικό έδινε έναν απίστευτο αγώνα.
Φορούσαν από τρεις μάσκες (δύο χειρουργικές και μία μεγάλη πλαστική από πάνω) καθώς και γυαλιά και τη διαστημική στολή τους με τα ποδονάρια… Δεν σταματούσαν ούτε δευτερόλεπτο να φροντίζουν τους ασθενείς. Έκαναν τη νοσηλεία, άλλαζαν ρούχα και σεντόνια στους ηλικιωμένους που λερωνόντουσαν, βοηθούσαν αυτούς που δεν μπορούσαν να φάνε μόνοι τους, έδιναν κουράγιο στους νέους ασθενείς και αντιμετώπιζαν με περίσσεια υπομονή τους παραλογισμούς των ανθρώπων με άνοια. Ούτε μία φορά δεν είδα κάποιον γιατρό, νοσηλευτή η νοσηλεύτρια να χάνει την υπομονή του και να μιλήσει άσχημα.
Πάντα με το γλυκό λόγο ήταν λες και ήξεραν κάθε φορά να πούνε τη κατάλληλη κουβέντα για να ηρεμήσουν τον ασθενή τους.
Δεν ξέρω τα ονόματά τους ούτε θυμάμαι τα πρόσωπά τους.
Αν τους συναντήσω έξω δεν θα μπορέσω να τους αναγνωρίσω.
Για μένα όμως θα είναι πάντα οι άγγελοι.
Αυτό τους έλεγα κάθε φορά που τους έβλεπα,
όταν ξεκινούσαν την οχτάωρη χωρίς διακοπές βάρδια τους.
«Γεια σας άγγελοι» Και τους έβλεπα ότι συγκινούνταν και έσπαζε η φωνή τους…
γιατί είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Στην πορεία το μόνο που άλλαζε ήταν οι βάρδιες του νοσηλευτικού προσωπικού. Άλλοι ασθενείς έφευγαν… καινούριοι έρχονταν, άλλοι πήγαιναν στον 3ο όροφο του νοσοκομείου.
Τα πρωινά έξω από το εξωτερικά ιατρεία μαζεύονταν συγγενείς των ασθενών για να τους φέρουν πράγματα ή για τους δουν αν μπορούσαν από μακριά.
Ήταν η στιγμή που περίμεναν όλοι οι ασθενείς.
Μία στιγμή ελπίδας για όλους.
Και για αυτούς που ήταν μέσα και για αυτούς από έξω.
Γιατί ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει κανείς μέσα στο νοσοκομείο ήταν η μοναξιά.
Αυτή η αδυσώπητη χωρίς όρια μοναξιά.
Ειδικά οι ηλικιωμένοι ήταν τόσο χαμένοι.
Η πλειοψηφία τους δεν μπορούσε να χειριστεί κινητά
και δεν θυμόντουσαν νούμερα τηλεφώνου.
Έτσι η επικοινωνία με κάποιον από έξω ήταν από πολύ δύσκολη έως αδύνατη. Το αποτέλεσμα ήταν να κλαίνε παππούδες και γιαγιάδες
γιατί πίστευαν πως τα παιδιά τους, τους είχαν εγκαταλείψει.
Τρεις μέρες έμεινα στον διάδρομο των εξωτερικών ιατρείων. Μετά από μία ακτινογραφία και μία αξονική… διαγνώστηκα με πνευμονία και με έβαλαν σε ένα εξεταστικό ράντσο με ρινική μάσκα οξυγόνου.
Επιτέλους μπορούσα να ξαπλώσω.
Το ράντσο όμως δεν είχε δυνατότητα ανάκλησης και κάθε φορά που ξάπλωνα πνιγόμουν επί δέκα λεπτά από τον βήχα μέχρι να ηρεμήσω. Σε αυτήν τη θέση όμως δεν μπορούσα να ξεκουραστώ πάνω από μιάμιση με δύο ώρες, γιατί ένοιωθα πίεση στα πνευμόνια μου και έπρεπε να σηκωθώ πάλι όρθιος. Και πάλι βήχας και πάλι δύσπνοια.
Αυτή ήταν η ρουτίνα μου.
Μόλις μιλούσα λίγο παραπάνω… βήχας και δύσπνοια Μόλις ξάπλωνα… βήχας και δύσπνοια. Μόλις σηκωνόμουνα… βήχας και δύσπνοια.
Παντού υπήρχαν φιάλες οξυγόνου.
Μεγάλες φιάλες δίπλα στα ράντσα και μικρές φορητές φιάλες για αυτούς που κάθονταν στις καρέκλες, και στα αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες.
Έβλεπα το καθημερινό άγχος και την αγωνία των νοσηλευτών μήπως μείνουν χωρίς φιάλες οξυγόνου. Κάθε μέρα ζητούσαν ανεφοδιασμό και πολλές φορές και δύο φορές τη μέρα. Το οξυγόνο ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα
γιατί ανακούφιζε το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα… Τη δύσπνοια.
Στον 3ο όροφο του νοσοκομείου…
Την τέταρτη μέρα μεταφέρθηκα στον 3ο όροφο του κυρίως νοσοκομείου. Εξήντα κλίνες αφιερωμένες στα κρούσματα του Κορονοϊού.
Μία νοσοκόμα ήρθε να με βοηθήσει να τακτοποιηθώ στο κρεβάτι μου. Μου είπε να βάλω τα πράγματά μου στην ντουλάπα, αλλά όταν την άνοιξα είδα ότι είχε ήδη μέσα πράγματα. Είναι τα πράγματα των κυρίων μέσα της είπα…
και της έδειξα τη τσάντα και τις σακούλες.
Στο κρεβάτι αυτό νοσηλευόταν ένας παππούς που πέθανε μου είπε… κι έτσι άδειασε για σένα…
Αυτά είναι τα πράγματά του.
Έπαθα σοκ και έμεινα με το στόμα ανοικτό.
Η νοσηλεύτρια άρχισε να μαζεύει τα πράγματα και μου έδειξε ένα κινητό. Είναι του παππού μου είπε… αλλά δεν ήξερε πως να το χρησιμοποιήσει. Πέθανε μόνος του χωρίς να ακούσει ούτε μία κουβέντα αγάπης από κάποιο δικό του πρόσωπο. Η φωνή της ράγισε όσο μιλούσε…
Πόσες φορές άραγε είδε να επαναλαμβάνεται αυτό το σκηνικό.
Η νοσοκόμα μετά από λίγο τελείωσε κι έφυγε.
Στον θάλαμο υπήρχαν άλλοι δύο παππούδες
και ένας κύριος πενήντα εφτά χρονών με το όνομα …
Είχε κάνει εγχείρηση καρκίνου στον πνεύμονα πριν από μερικούς μήνες και τώρα είχε κολλήσει κορονοϊό. Πριν από 7 μέρες είχε πεθάνει το παιδί του εξαιτίας του COVID-19 και αυτός δεν μπόρεσε ούτε στην κηδεία να παρευρεθεί.
Ξάπλωσα εξουθενωμένος στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω.
Είδα τόσο πόνο δίπλα μου αυτές τις μέρες που έφτασα στα όριά μου. Αναρωτιόμουν πως αντέχουν οι νοσηλευτές να το ζουν αυτό καθημερινά. Αισθανόμουν τύψεις γιατί δέσμευα ένα κρεβάτι,
που κάποιος άλλος ίσως να το χρειαζόταν περισσότερο από μένα. Και φοβόμουν… φοβόμουν πολύ.
Μπορεί η επιδείνωσή μου να ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβεί.
Δεν μπορούσα όμως να κάνω πολλά πράγματα. Ακολουθούσα με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες των γιατρών.
Είχα όμως κι εγώ το δικό μου όπλο στον αγώνα μου.
Το σταυρουδάκι στο λαιμό μου. Το κρατούσα στα χέρια μου και προσευχόμουν. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι έξω από το νοσοκομείο ένωναν κι αυτοί τις προσευχές τους με τη δική μου και μαζί ελπίζαμε για το καλύτερο.
Στον θάλαμο η κατάσταση ήταν δύσκολη.
Ο ένας παππούς ήταν τελείως εκτός ελέγχου.
Κοιμόταν μερικές ώρες… ξεκουραζόταν και μετά άρχιζε… τα ουρλιαχτά… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗΗ… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗ….
Ξήλωνε τους ορούς, χαλούσε τις μάσκες οξυγόνου, έβγαζε την πεταλούδα από το χέρι του, ξερίζωνε τον καθετήρα και ούρλιαζε συνεχώς. Μόλις έρχονταν οι νοσηλευτές σταματούσε.
Τον συμμάζευαν, του βρίσκανε καινούρια φλέβα του περνούσανε ξανά τον καθετήρα και τον ορό και του βάζανε καινούρια μάσκα.
Πέντε άτομα ασχολούνταν μαζί του επί δεκαπέντε λεπτά.
Και λίγη ώρα μετά που έφευγαν ξανάρχιζε πάλι τα ίδια. Ξήλωμα όλα και ουρλιαχτά… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗΗ… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗ…. Κάποια στιγμή ξαναέρχονταν οι νοσηλευτές και άρχιζε πάλι η προηγούμενη διαδικασία. Στην πορεία… για τη δική του ασφάλεια βάλανε κάγκελα στα πλαϊνά του κρεβατιού. Τίποτα όμως δεν τον πτοούσε. Ξήλωνε τις κουρτίνες (το κρεβάτι του ήταν δίπλα στο παράθυρο), έσπρωχνε με τα πόδια του τα κάγκελα, λύγιζε τις ενώσεις και ελευθερωνόταν. Ξήλωμα όλα και ουρλιαχτά… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗΗ… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗ…
Μας είχε κάνει όλους τα νεύρα σμπαράλια. Καταλαβαίνω πως η άνοια είναι δύσκολο πράγμα αλλά τον μίσησα αυτόν τον παππού.
Τον άκουγε κι ο άλλος ο παππούς στο δωμάτιο και άρχιζε κι εκείνος να φωνάζει. Τουλάχιστον αυτός είχε επαφή με το περιβάλλον και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί του και να τον ηρεμήσουμε. Είχε όμως κι αυτός τις εξάρσεις του
και τότε είχαμε φωνές και ουρλιαχτά εις διπλούν.
Η κατάσταση όμως του δεύτερου παππού βελτιώθηκε πολύ μία μέρα, όταν είχε βάρδια μία νοσοκόμα που ήταν φίλη με τον εγγονό του. Αφού τελείωσε τη γύρα της ήρθε, και μέσα σε μία διάφανη πλαστική σακούλα είχε το κινητό της. Πήρε με ανοιχτή ακρόαση τηλέφωνο τον εγγονό του παππού και μίλησαν μεταξύ τους. Με το τέλος του τηλεφωνήματος ο παππούς ήταν άλλος άνθρωπος. Άρχισε τα κλάματα αλλά αυτήν τη φορά ήταν κλάματα χαράς.
Γύρισα στην νοσηλεύτρια και της είπα «Καταλαβαίνεις τώρα γιατί λέω ότι είστε οι άγγελοί μας» Σε ευχαριστώ πολύ μου είπε με τρεμάμενη φωνή και έφυγε να συνεχίσει τη βάρδια της.
Σε αυτό το σημείο θέλω να απευθυνθώ στους συνανθρώπους μου που αυτοπροσδιορίζονται ως αρνητές… Αρνητές του κορονοϊού, αρνητές του εμβολίου, αρνητές των υποκείμενων νόσων, δεν έχει καμία σημασία η λεπτομέρεια… γενικότερα αρνητές.
Είναι δυνατόν να λέτε αυτά που λέτε;
Δεν καταλαβαίνετε ότι οι πράξεις σας μπορεί να έχουν ολέθριες συνέπειες στους εαυτούς σας αλλά και στους άλλους ανθρώπους;
Και να σας πω την αλήθεια… καρφί δε μου καίγεται για το τι θα πάθετε εσείς. Σας έχω γραμμένους κι εσάς και τις απόψεις σας.
Δε θέλετε να κάνετε εμβόλιο… μη σώσετε και κάνετε.
Όταν η πλειοψηφία του πληθυσμού θα έχει εμβολιαστεί,
ποιος νομίζετε ότι θα μείνει ευάλωτος στον Covid 19.
Εγώ;
Δε νομίζω… έχω πλέον αντισώματα…
\ Και συγχωρήστε με που δε θα ζητήσω την άδεια σας για το το αν θα κάνω ή όχι το εμβόλιο.
Οι εξαρτημένοι όμως από εσάς, παιδιά και γονείς,
τι φταίνε αν εσείς είστε ανεγκέφαλοι.
Σας βλέπω επαναστάτες του Facebook να επικαλείστε στατιστικές που λένε ότι τα θύματα είναι ένα ποσοστό 0,0000000000019 του παγκόσμιου πληθυσμού και φρίττω.
Είστε σοβαροί;
Το κάθε ένα από τα εκατό άτομα που πεθαίνουν κάθε μέρα στη χώρα μας έχει δικούς του ανθρώπους που τους κλαίνε.
Θα ήθελα να ήξερα τι θα λέγατε αν ήταν το παιδί σας στο 0,0000000000019 του παγκόσμιου πληθυσμού, ή στο 0,03 του πληθυσμού της Ελλάδας, ή οποιαδήποτε άλλη στατιστική ανοησία επικαλείστε.
Προσβάλετε τη μνήμη των νεκρών, δεν το καταλαβαίνετε… Μάλλον έχετε γίνει τόσο γαϊδούρια δεν σας ενδιαφέρει τίποτα.
Νοιάζεστε επίσης για το οικονομικό κόστος στις επιχειρήσεις, τα χρέη προς τις τράπεζες και το κράτος, την αδυναμία αγοράς πετρελαίου θέρμανσης και άλλα παρόμοια. Δεν σας είδα να ανοίγετε το πορτοφόλι σας για να προσφέρετε βοήθεια σε αυτούς που κανένας δεν διαφωνεί ότι πλήττονται. Μόνο θεωρίες, φρου φρου κι αρώματα ξέρετε να λέτε.Τώρα σας πήρε ο πόνος…. Ζορό και Ρομπέν των Δασών του Διαδικτύου; Που ήσασταν τόσα χρόνια. Τώρα εμφανίστηκαν πρώτη φορά οι οικονομικές δυσκολίες στην Ελλάδα. Υπήρχαν… υπάρχουν… και θα υπάρχουν
Είμαστε μαθημένοι στις δυσκολίες και θα την ξεπεράσουμε κι αυτήν.
Πως ;
Δεν είμαι κυβέρνηση εγώ για να σας απαντήσω.
Αν δεν σας αρκούν τα μέτρα που θα δείτε να λαμβάνονται, ψηφίστε ανάλογα.
Το γεγονός βέβαια είναι ότι η πλειοψηφία των οικογενειών στην Ελλάδα, θα προτιμούσε να ζοριστεί οικονομικά… από την επιλογή της απώλειας αγαπημένων προσώπων όπως γονιών, συζύγων ή θεός φυλάξει παιδιών.
Αυτό βέβαια εσάς δεν σας ενδιαφέρει….
Ξέχασα…εσείς συμπάσχετε και νοιάζεστε… αρκεί να είναι από μακριά…
Προχωράω…
Ξέρετε τι μου έλεγε μία νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο. Μία μάσκα χρειαζόταν να φορέσουμε όλοι μας και να κρατήσουμε αποστάσεις.
Η γνώμη της για μένα έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από τις ανοησίες που επικαλούνται όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι «γιατροί» που προσπαθούν να κερδίσουν δέκα λεπτά δημοσιότητας. Και το αστείο είναι ότι είστε τόσο πρόθυμοι να τους πιστέψετε, γιατί πολύ απλά λένε μια χαζομάρα που επιβεβαιώνει τη θεωρεία συνομωσίας που έχετε πλάσει στο μυαλό σας.
Το τι λέει βέβαια η τεράστια… συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών δεν έχει καμία σημασία.
Τι ξέρουν αυτοί.
Είναι μέρος του συστήματος και θα γίνουν όλοι πλούσιοι με την πανδημία.
Σωστά;
Τότε όταν θα πάτε στη Μ.Ε.Θ. στο Παπανικολάου
ή σε οποιοδήποτε άλλο νοσοκομείο και έρθει ο διευθυντής που βλέπετε στην τηλεόραση, να δώσει οδηγίες για να σώσει τη ζωή σας… βάλτε του μυαλό… πείτε του τη γνώμη σας για όλα… ακόμα και για τη θεραπεία που θα πρέπει να ακολουθήσετε…
Είμαι σίγουρος πως θα το εκτιμήσει.
Είστε αστείοι… Είστε τόσο αστείοι που καταντάτε τραγικοί.
Είναι σαν να βλέπω τις αντιδράσεις σας.
Λέτε … «Εγώ και Κορονοϊό να είχα… πάλι τα ίδια θα έλεγα».
Να είστε καλά… με κάνατε και γέλασα… Ήρωες του καναπέ.
Αν έρθει εκείνη η ώρα… θα βάλετε όλοι την ουρά στα σκέλια και θα τρέξετε στο νοσοκομείο για νοσηλεία.
Και πολύ καλά θα κάνετε…
Γιατί η βλακεία… δεν πρέπει να τιμωρείται με θανατική καταδίκη.
Άραγε θα πείτε τότε στους γιατρούς και στους νοσηλευτές ότι ανήκετε στην ευγενή ομάδα των αρνητών…. Θα το πείτε σ΄ αυτούς που έχουν ρισκάρει τη ζωή τους μέχρι τώρα χιλιάδες φορές, και πολλοί από αυτούς έχουν νοσήσει, και κάποιοι έχουν χάσει και τη ζωή τους… Πολύ αμφιβάλω…
Η ΜΑΓΚΙΑ ΣΑΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΜΠΕΕΕΕΕ.
Τζαμπαμάγκες !!!
Σας ακούω να λέτε «Εγώ νομίζω…» και τρελαίνομαι…
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ενδιαφέρει κανέναν τι νομίζετε.
Αν δεν είστε ειδικός που έχει σπουδάσει το αντικείμενο… γιατί νομίζετε ότι έχει σημασία τι νομίζετε.
Όταν πηγαίνετε το αυτοκίνητο στον μηχανικό επειδή ακούτε έναν θόρυβο, του λέτε… Εγώ νομίζω ότι έχει Ιλαρά…
Όταν χαλάει η κουζίνα σας λέτε στον ηλεκτρολόγο… Εγώ νομίζω ότι έχει ανεμοβλογιά.
Πως γίνατε τώρα όλοι ειδικοί… γιατροί…πνευμονολόγοι… λοιμωξιολόγοι;
Και όχι μόνο έχετε άποψη και γνώμη, αλλά ανακαλύψατε και την απόλυτη αλήθεια.
Βέβαια στη διαδρομή κατακτήσατε και το αλάθητο. Πρώτα ο Πάπας και μετά εσείς…
Δεν έχετε καταλάβει ότι έχετε καταντήσει γραφικοί…
Και δεν είναι μόνο αυτό… είστε πλέον ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ. Μιλάτε με τόσο μίσος και τόση κακία που τρομάζω. Είναι λες και θέλετε να εξαφανίσετε από προσώπου γης όλους τους «εχθρούς» σας.
Τους μήνες που πέρασαν όταν έβλεπα τις αναρτήσεις σας δεν έπαιρνα θέση, δεν απαντούσα, γιατί έλεγα… έλα μωρέ τώρα εγώ θα τους βάλω μυαλό… Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ξέρει ότι αυτά είναι βλακείες. Ποιος κάθεται τώρα να έρχεται σε αντιπαράθεση, να μαλώνει και να χαλάει τη διάθεσή του προσπαθώντας να αποδείξει το προφανές.
Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου για αυτήν τη στάση,επειδή σας έδωσα χώρο να φωνάζετε.
Γιατί όποιος φωνάζει δημιουργεί ντόρο και επηρεάζει τους συνανθρώπους του, όταν δεν υπάρχει απέναντι η φωνή της λογικής.
Και ειδικά όταν αυτά που λέγονται είναι λογικοφανής μπουρδολογίες ντυμένες με άσχετους εντυπωσιακούς επιστημονικούς όρους, τότε μπορεί να παραπλανήσουν τους αδαής, τους αμαθείς και τους ανασφαλείς, που απεγνωσμένα ψάχνουνε να ανήκουνε κάπου.
Αν όλοι εμείς που σιωπούσαμε τόσο καιρό,
ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, σας απαντούσαμε και σας βάζαμε στη θέση σας… Τότε θα βλέπατε πόσο λίγοι και πόσο μόνοι είστε.
ΙΣΩΣ μάλιστα να ευαισθητοποιούσαμε πολύ περισσότερους συνανθρώπους μας ΙΣΩΣ να ήταν διαφορετική η κατάσταση στην πόλη μας και στη χώρα μας γενικότερα. ΙΣΩΣ να καταφέρναμε να είχαμε λιγότερους ανθρώπους στα νοσοκομεία.
ΙΣΩΣ να πέθαινε ένας άνθρωπος λιγότερος.
Γιατί όσο κι αν ο εγωισμός σας δεν σας αφήνει να το παραδεχτείτε… το συμπέρασμα είναι ένα…
ΑΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΕΓΩ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
ΑΝ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΤΕ ΛΑΘΟΣ ΕΣΕΙΣ… ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ.
Το καταλαβαίνετε πόσο απλό είναι το θέμα !!!
Αντέχετε να έχετε στη συνείδησή σας την πιθανότητα έστω… ότι με τις πράξεις σας μπορεί να έχετε οδηγήσει κάποιον στον θάνατο.
Εγώ όχι…
Εσείς;
Μαντεύω την απάντησή σας… αλλά να ξέρετε ότι θα με έχετε απέναντί σας να σας τα χώνω στα μούτρα σας.
Επίλογος
Στις 24 Νοεμβρίου 2020 ημέρα Τρίτη στις 20:30 το βράδυ πήρα εξιτήριο και γύρισα στο σπίτι μου. Ο απολογισμός ήταν σμπαραλιασμένα πνευμόνια που εξαντλούνται με το παραμικρό και δεκατρία κιλά μείον.
Αυτά όμως που έζησα εγώ στο νοσοκομείο δεν είναι τίποτα, μπροστά σε αυτά που περνούν οι άνθρωποι στις εντατικές, στις μονάδες εντατικής θεραπείας των νοσοκομείων.
Μόνο να φανταστώ μπορώ τις σκηνές πόνου και απελπισίας που διαδραματίζονται εκεί.
Από έναν άνθρωπο που νόσησε από τον COVID-19, παρακαλώ πολύ δεχθείτε όλοι εσείς οι ασθενείς που δοκιμάζεστε στο νοσοκομείο Γιαννιτσών και στα υπόλοιπα νοσοκομεία της Ελλάδος, τις ευχές μου για καλή ανάρρωση.
Καλή δύναμη και γρήγορα στα σπίτια σας.
Για όλους τους υπόλοιπους προσέξτε τους εαυτούς σας και τους δικούς σας ανθρώπους.
Πιστέψτε με… δε θέλετε να μπείτε στο νοσοκομείο και να ζήσετε παρόμοιες καταστάσεις με αυτές που έζησα εγώ.
Όσο για εσάς τους αρνητές…περιμένω την χολή, την κακία, την κακεντρέχεια και τη μιζέρια σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου