Αθλητισμός: πολλά τα όνειρα, ένας ο εφιάλτης..

Και πως μπορεί λοιπόν το σύστημα να αποτρέψει την ανάδειξη του ταλέντου ενός νεόφερτου αλλά πολλά υποσχόμενου αθλητή? Πως η απαξίωση του μετρίου και η επιβράβευση μονάχα του μεγίστου γίνεται καθημερινότητα στα γήπεδα? Ζώντας σε έναν κόσμο σταδιακής ομογενοποίησης, είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος πως εξηγείται η ύπαρξη των παρεϊστικων νοοτροπιών που σφίζουν από τοπικισμό. Ειδικά στις μικρές αθλητικές κοινότητες, το φαινόμενο αποκλεισμού αθλητών, όχι μόνο επιταχύνεται ραγδαία αλλά ποντάρει στην αδράνεια των εφόρων, θεατών και προπάντων κηδεμόνων. Αρκεί να συγκρίνουμε αρχικά τα συνολικά ποσοστά ανθρώπων ασχολούμενων με τον αθλητισμό με τα ποσοστά των αναδειγμένων και με τις περισσότερες προβολές αθλητών. Είναι τρομακτικό να αναλογιστούμε ότι ο κάθε λογής αποκλεισμός οφείλεται σε χαρακτηριστικά που τυχαία δεν έχουμε. Άλλωστε αυτό είναι ρατσισμός, η περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων εξαιτίας κάτι που τυχαία δεν έχουμε ή τυχαία δεν είμαστε.. Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα της καθοριστικά αρνητικής επίδρασης του ρατσισμού σε κάθε αθλητικό τομέα, είτε η απομάκρυνση τους οφείλεται στο χρώμα, στην εθνικότητα και στον σωματότυπο, είτε οφείλεται στην κυριαρχία των συγγενικών ή άμεσα συνδεδεμένων κλίκων που επιδιώκουν την μονομερή ανάδειξη των προσώπων που ανήκουν στον κύκλο τους. Σε κάθε περίπτωση, αναγκαία θεωρείται η επέμβαση φορέων "φίλων" του αθλήματος και όχι συστηματικοποιημένων με μοναδικό σκοπό την αποξένωση και την αμαύρωση του αθλητικού περιβάλλοντος.



Ροδοβίτου Δήμητρα